තෙරේසා මවුතුමිය

දුගී අසරණ ජනතාවට සරණ වීමට මිනිස් ස්වරූපයෙන්, දෙවියන් විසින් එවූ දේව දූතිකාව තෙරේසා මවුතුමියයි. අප්‍රමාණ ජනකායකට මවක් වූ මේ මාතාව මියගොස් දහතුන් වසරක් ගතවී තිබුණද අදටත් ඇයගෙන් ඇතිවූ හිස්තැන එපරිද්දෙන්ම පවතී. මෙවන් මාතාවක් දක්නට ඇයගේ ආදරයේ උණුසුම
ලබන්නට හැකි වීම ලොවටම දුලබ අත්දැකීමකි.

මැසිඩෝනියාවේ ස්කොප්ජිහි ඇල්බේනියානු ජාතිකයකු ලෙසින් උපන් එතුමිය වඩාත් ලෝ ප්‍රකට වූයේ ඉන්දියානු පුරවැසියකු ලෙසනි. කල්කටාවේ මිෂනාරි සමාජ සේවාවේ පුරෝගාමියා තෙරේසා මවුතුමියයි.

සුව කළ නො හැකි රෝගවලින් ස්වභාවික විපත්වලින් මෙන්ම සමාජයෙන් කොන් වීම් නිසා ද මුළු ගැන්වී සිටින ජනතාවට එතුමිය පිහිට වූයේ තම ජීවිතය ද පරදුවට තබමිනි.

තෙරේසා මවුතුමියගේ ගිහි කල නම ඇග්නස් ගොන්සා බොජැක්ෂුයිය. නොකොලා සහ ඩ්‍රේන් ඇයගේ මවුපියන් විය. 1910 අගීස්තු 27 වැනි දින ඉපදුණු ඇග්නස් ආගමට දහමට ලැදි අයකු වූයේ කුඩා වියේ සිටයි.

ඇග්නස්ට වයස අවුරුදු පහක් වෙන විට පියා මිය ගිය නිසා මව ඩ්‍රේන් ආර්ථික ගැටලු රාශියකට මුහුණ පෑවාය. දරුවන්ට පියාගේ අඩුව නොදැනෙන්නට කටයුතු කළ ඇය ඔවුන්ට යහපත් ගති ගුණ ඇති දරුවන් ලෙස වැඩීමට අවශ්‍ය පසුබිම සැකසුවාය.

ඇග්නස් කන්‍යාසොයුරියක් වීමට සහ මිෂනාරි කටයුතුවලට යෙදීමට මූලික වූ මඟ පෙන්වීම ලැබුණේ මවගෙනි.

කතෝලිත කන්‍යා සොයුරියක් වූ පසු ඇය ‘තෙරේසා’ ලෙස නම වෙනස් කර ගත්තාය.

1929 ජනවාරි 6 වැනි දින තෙරේසා කන්‍යාා සොයුරිය, කල්කටාවේ සාන්ත මේරිස් උසස් පාසලේ ඉගැන්වීම සඳහා පිටත්ව ගියාය. තෙරේසා සොයුරිය 1937 මැයි 24 වැනි දින තෙරේසා මවුතුමිය බවට පත්වූයේ ජේසු තුමාගේ ශුද්ධවූ ආත්මයේ සහකාරිය බවට ගිවිස ගත් පසුවයි.

1931 සිට 1948 දක්වාම ඇය ශාන්ත මේරිස් පාසලේ ඉගැන්වූ අතර කල්කටාවේ ආර්ථිකයෙන්, ශරීර සෞෟඛ්‍යයෙන් පිරිහුණු ජනතාවගේ දහසක් ගැටලු, දුක් පීඩා ඇස ගැටුණි.

එතුමිය කන්‍යාරාමයෙන් පිටවී මුඩුක්කු වාසීන්ට සේවය කිරීමට කන්‍යාරාමයෙන් අවසර ලබා ගත්තාය. එය අතේ සතයකුදු නැතිව අධිෂ්ඨානයේ බලයෙන් පටන් ගත් සද්කාර්යයකි.

මුඩුක්කු වාසී දරුදැරියන්ට එතුමිය විවෘත පාසල් පටන් ගත්තාය. ළමයින්ට පමණක් නොව වැඩිහිටියන්ටද අධ්‍යාපනය ලබා දුන්නීය. රෝහල් හෝ සායනයික පහසුකම් නැති ප්‍රදේශවාසීන්ට තෙරේසා මවුතුමිය ප්‍රාථමික වෛද්‍ය තාක්ෂණික ක්‍රම හදාරා මූලික මට්ටමින් ප්‍රතිකාර කළාය.

එතුමියගේ මෙහෙවරට මුදල් ආධාර ද නො අඩුව ලැබුණි.

ආදරයේ, සාමයේ, පරිත්‍යාගයේ ලෝක සංකේතය බවට පත්වූ තෙරේසා මවුතුමිය ජීවත්ව සිටියදීම බුහුමන් පිට බුහුමන් ලැබුවාය. එතුමියගේ සේවය සම්මාන 124කට වැඩි ගණනකින් අගය කර තිබේ. ඒ අතර පද්මශ්‍රී සම්මානය (1962), නොබෙල් සාම ත්‍යාගය (1979) ද වේ.

1997 න් පසු පිට පිට කිහිප වරක් හෘදයාබාධවලට ගොදුරු වීමෙන් වැටීමෙන්, සහ මැලේරියාවට ගොදුරු වීමෙන් මවුතුමියගේ සෞඛ්‍ය තත්ත්වය බරපතළ ලෙස පිරිහෙන්නට විය.

වයස අසූ හතේ දී උග්‍ර හෘදයාබාධයකින් මවුතුමිය මෙලොවින් සමු ගත්තාය. ශාන්තුවරියක ලෙස දෙවැනි ශාන්ත පාවුළු පාප්තුමාගේ ආශිර්වාදය ලැබුවේය.